inception filminde meşhur bir diyalog vardı...
--- Bir şey sorayım. Rüyanın başlangıcını
hiç hatırlamazsın değil mi?
--- Olup bitenin ortasında bulursun kendini.
Bir evin koridorundayım... Yeni bir ev... Yüksek binalardan oluşan bir site içerisinde... tüm bunları biliyorum...koridorda bir iş var... ne işi bilmiyorum... üç dört erkek var ve bir tanesi merdiven üstünde ikisi aşağısında bir işe ile meşguller... eğer bu bir takım ise bende bu takımın bir parçasıyım...
Deprem olmaya başlıyor... sarsılıyoruz... çok sakiniz... ekip olduğu yerde durmakda... ben olduğum yerde durmaktayım... Duruyorum olduğum yerde... hiç bir korku, hiç bir endişe durumu söz konusu değil...Biliyorum ki ne olursa olsun içinde bulunduğum bina yıkılmaz, biliyorum ki şu an içinde bulunduğum bina itibariyle en güvenli ve en korunaklı yerdeyim ve biliyorum ki sarsıntılar az sonra duracak... ama oyle olmuyor... sarsıntı giderek tonunu yükseltiyor, giderek daha fazla çatırtı ve daha çok uğultu... ama korkmuyorum. bu endişeli durum sadece kafamı karıştırıyor... bir an için soluma dönüyorum ve penceren karşı tepe üzerindeki evleri izlemeye başlıyorum... O kadar güven ve huzur içerisinde hissediyorum ki kendimi... biliyorum bu Deprem evleri yıkacak biliyorum bu deprem can alacak ama yok hiç bir endişe yok... en ufak bir kuşku bile... direk karşıya bakıyorum... bir sürü bina avr tepe üzerinde... eksi püskü binalar... kıpırdamadan bakmaya çalışıyorum... içlerinden bir tanesi yıkılacak olursa, o anı kaçırmayayım diye... ama bir gariplik var sanki... sanki sarsılmıyorlar... sanki orada deprem olmuyor... deprem çatırtılarını arttırarak devam ediyor... an ve an hiç durmayacak endişesi kaplıyor bedenimi. Pencereden bakıyorum ve karşıda bir hareket göremiyorum... Ortalık oldukça aydınlık... yanımdakiler artık yok... artık yalnızım... yalnızlığımı görmüyorum tıpkı bu binaya bir şey olamayacağını düşündüğüm gibi bunuda hissediyorum... Bir Yamaç kenarına kurulmuş bir site burası...8 - 10 bloktan oluşuyor ve binalar yaklaşık yirmişer katlı.. aralarda park bahce ve çocuk oyun alanları...
Yalnızım. artık korkmalımıyım acaba... hayır aklıma bile gelmiyor... tek derdim neden bu kadar uzun sürdü...
Neden hala bitmedi....
Şimdi Beden olarak yokum... az önce olan bitenden sıyrılmış az önce içerisinde olduğum binayı izliyorum... bir kılıfım yok... benliğim o alanı kaplamış gibi ve tepeden izliyorum.... burası sessiz... sakin... tıpkı az önce yıkılacağını düşündüğüm binalar bölgesindeki gibi... biliyorum ki o bina içindeyim hala ama bir anlamdada yokum işte... fiziken...
bir karmaşa bir oldu bitti... sessiz ve sedasız... az önce bedenen içinde bulunduğum binayı görüyorum...tamamen yan yatmış...o koca binada hiç bir kırık çıkık yada çatlak yok... sadece bir şekilde alınmış ve yan yatırılmış... Benliğim ile bunu hissettiğim / yaşadığım / gördüğüm anda... Kendi bilincime o an o bina içinde olanlar gark ediyor... evet şimdi binanın içindeyim... Hiş ses yok... hiç bir hareket yok... bina bir anda yan yatıyor... Camları bile kırılmadan.. snaki alınıp konulmuş gibi... Sadece benim içinde olduğum bina... o yamaçta yatıyor şimdi... kimseler yok...
Şimdi dışardayım.... Olanı biteni izleyen fiziksel olmayan varoluşumla... tam o an... bina yan yatarken ki düşüncem aklıma geliyor..."bu bina yıkılmazdı" sonrasında da malum son....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder